Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ( ή αλλιώς bullying) δεν είναι καινούριο, αλλά δυστυχώς έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στις μέρες μας , εξαιτίας των δύσκολων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών ,αλλά και λόγω της κατάρρευσης βασικών αρχών και αξιών.

(Πηγή φωτογραφίας: Pinterest)

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι η επαναλαμβανόμενη, απρόκλητη παρενόχληση κάποιου παιδιού, που αδυνατεί και παράλληλα, δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο εκδηλώνεται με πολλές μορφές βίας, όπως ψυχολογική, λεκτική,  σωματική, σεξουαλική και διαδικτυακή. Στο εν λόγω φαινόμενο, οι εμπλεκόμενοι δεν είναι μόνο το παιδί που δέχεται τη βία και το παιδί ή η ομάδα που ασκεί τη βία, είναι τα παιδιά θεατές, οι εκπαιδευτικοί  και οι γονείς. Όταν λοιπόν, το παιδί γίνεται δέκτης  των παραπάνω συμπεριφορών,  πρέπει να ενημερώσει κάποιον  ενήλικα, όπως το δάσκαλο , το διευθυντή ή τους γονείς του. Καλό είναι να αποφεύγει το άτομο ή την ομάδα, που το εκφοβίζει  και να είναι πάντα με παρέα. Δεν πρέπει να νιώθει ντροπή και ενοχή γι’αυτό που συμβαίνει, καθώς δεν ευθύνεται το ίδιο για τις ακραίες και αλόγιστες συμπεριφορές των άλλων .

(Πηγή φωτογραφίας: Pinterest)

Με αφορμή τον άδικο και αναίτιο χαμό του 20χρονου φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων , ποινικοποιήθηκε ο σχολικός εκφοβισμός. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί δεν είχαν ληφθεί δραστικά μέτρα, πριν αποτελέσει ο 20χρονος το πρώτο, καταγεγραμμένο με θάνατο, θύμα σχολικού εκφοβισμού, στην Ελλάδα.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι δεν μπορεί να τρομοκρατείται η σιωπή, δεν αξίζει σε κανένα να είναι το θύμα. Ο καθένας ορίζει  τη ζωή του και θέτει τα όρια στον εαυτό του.

(* Η παραπάνω τοποθέτηση δημοσιεύτηκε στο blog: pinakio.blogspot.gr)

—

Μαριάντα Βρεττού

Κοινωνική Λειτουργός στο Κέντρο Παιδοψυχολογικής Υποστήριξης “ΜΑΖΕΙ”